Werk en studie bleken lastig te combineren en omdat hij steeds meer begon te beseffen dat de schoolbanken niet voor hem waren gemaakt, besloot Sil zich na nog geen jaar studeren volledig op het wedstrijdzeilen te storten. Een van zijn eerste grote avonturen was een Atlantische oversteek: van Las Palmas naar Saint Lucia, een eiland in de Caraïben.

‘In de Caraïben heb ik meegedaan aan allerlei wedstrijden. Ik voer op verschillende boten, met lengtes van veertig tot zestig foot: elf tot twintig meter. Gemiddeld waren we met tien tot zestien man aan boord. Omdat ik ermee ben opgegroeid, hoef ik er bijna niet bij na te denken. Zeilen is mijn tweede natuur, waardoor ik aan boord snel het overzicht heb. Daarom werd ik vaak gevraagd als crewboss. In die functie zorg je ervoor dat alles op de boot onder controle is en dat er gebeurt wat er moet gebeuren. Aansluitend aan het wedstrijdseizoen in de Caraïben voer ik de boten naar Europa om daar het wedstrijdseizoen in de Middellandse Zee mee te pakken.’

Vier jaar geleden keerde Sil terug naar Nederland. Niet omdat hij genoeg had van het varen, wel omdat hij steeds meer interesse kreeg voor de technische kant van het vak. Sindsdien werkt hij als zelfstandig tuiger en houdt hij zich bezig met onder meer reparatie en onderhoud. ‘Ik richt me op de tuigage: de masten en zeilen, alles boven het dek. Van catamarans tot middelgrote jachten en superjachten. Inderdaad, de boten van oligarchen en andere superrijken, héél groot en héél luxe.’

Met het aantal opdrachtgevers groeit ook Sils collectie gereedschap, reserveonderdelen en andere materialen. Tot voor kort kon hij al die spullen nog redelijk kwijt in de berging van zijn woning in Hilversum, maar met het oog op de toekomst ging hij toch op zoek naar een andere oplossing. Online stuitte hij op een project op Businesspark Almere, waar een bedrijfsverzamelgebouw met loodsen wordt gebouwd. Hij was direct geïnteresseerd. ‘Om te kunnen doorgroeien, moet ik investeren’, concludeert Sil nuchter.

Voor de financiering riep hij de hulp in van MB Adviesgroep/Credion. Die kreeg hij in de persoon van adviseur Jim Kariuki. ‘Vanaf dag één is de samenwerking heel soepel verlopen. Geldzaken behoren niet tot mijn expertise. Gelukkig wel tot die van Jim en zijn collega’s. Zij hebben alles heel fijn en op een persoonlijke manier geregeld. Van een achtergrondstuk over mij en mijn bedrijf tot praktische uitleg over de financiering.’

Samen met Maarten-Jeroen maakten ze een lijst met potentiële kopers, op Texel en in de Kop van Noord-Holland. Ook bedachten ze via welke kanalen ze belangstellenden konden bereiken. Ze voerden gesprekken met diverse kandidaat-kopers en in een paar gevallen kwamen ze heel ver, maar even zo vaak ketste de deal weer af. ‘Ze hadden het allemaal moeilijk hun financiering rond te krijgen. De retail is een moeilijke sector in de ogen van banken. Ik begrijp dat niet, terwijl ik toch zelf bankier ben geweest.’

Uiteindelijk verkochten ze de winkel aan een oud-medewerkster, Kimberly Monsma, die kort daarvoor samen met haar partner Evert nota bene nog strandpaviljoen De Dikke Zeehond had gekocht. Het synergie-effect dat ze kunnen creëren, gaf de doorslag, legt Michel uit. ‘In het paviljoen maken ze een hoekje om de winkelcollectie te laten zien. En in de winkel verwijzen ze hun klanten door naar het paviljoen. Op die manier genereer je mooie traffic.’

Ze hebben er alle in vertrouwen in dat hun opvolgster de winkel tot een succes maakt. ‘Belangrijk is dat Kimberly niet van plan is te blijven hangen in de droom van een ander. Als je een bedrijf overneemt, moet je niet precies hetzelfde gaan en alleen maar achteroverleunen. De kunst is het goede van je voorgangers te gebruiken en daar zelf nieuwe elementen aan toe te voegen. We zijn ervan overtuigd dat Kimberly dat heel goed kan.’

Complimenteus zijn ze ook over het werk van hun adviseur. ‘Maarten-Jeroen heeft maatwerk geleverd en een heel mooi overdrachtsscenario opgesteld en uitgewerkt. Het was allemaal heel solide, met alle financiële perspectieven, maar hij verzorgde bijvoorbeeld ook alle bijbehorende contracten. Want hoe regel je geheimhouding? Al die vragen behoren niet tot mijn dagelijkse werk en bij MB Adviesgroep zijn ze daar gewoon heel goed in.’

En nu zijn dus Michel en Monique zo goed als klaar op Texel en beginnen ze de ruimte te krijgen om rustig terug te blikken. Hoewel ze ook hun tegenslagen en teleurstellingen hebben gehad en ‘zware gevechten hebben geleverd’, overheerst een goed gevoel, vertelt Michel. ‘Texel is een prachtige plek om je kinderen te laten opgroeien. De samenleving is klein en overzichtelijk, met een hechte structuur. We voelden ons er thuis en door alle Texelaars geaccepteerd.’ Lachend: ‘Nou ja, bijna allemaal dan. Je kunt niet met iedereen vrienden zijn. Maar veruit de meesten staan open voor samenwerken met buitenstaanders.’

De beslissing om naar Medemblik te verhuizen was geen heel bewuste. Ze waren eigenlijk op zoek naar een woning in hun oude woonplaats Amsterdam, maar de kosten bleken een flinke belemmering. De kleine stadswoning die ze in Medemblik konden kopen, was relatief goedkoop. ‘Ons voordeel is dat we op zoek waren naar een huis zonder tuin. De meeste mensen willen er een mét.’ Het grote voordeel van het stadje is ook de ligging: dicht bij hun beide dochters, Amsterdam en de culturele geneugten van het leven. ‘Een van de weinige nadelen van Texel is dat je altijd afhankelijk bent van de laatste boot vanuit Den Helder, om half tien ’s avonds. Je kunt niet zomaar even uit eten met je kinderen.’

Vastomlijnde toekomstplannen hebben ze nog niet. ‘Al vanaf het moment dat de verkoop was afgerond, begonnen mensen te vragen: En nu? We weten het niet. Als ondernemer is het als met het intekenen van een kleurboek. Je maakt eerst je tekening af, eerder sla je niet om. We kijken eerst van een afstandje naar het resultaat, genieten nog even na en gaan dan pas door naar de volgende bladzijde.’

Helemaal waar is dat trouwens niet, geeft Michel later toe. Van jongs af aan is hij al liefhebber van watersport en als scholier werkte hij zelfs bij een botenbouwer. ‘We zullen een deel van het jaar op Ibiza wonen. Daar is een grote watersportsector. In Medemblik is die ook, weten we sinds kort. Het stadje heeft zelfs vier havens. Ik denk in die richting, de eerste pennenstreek is gezet. Maar Monique weet het echt nog niet.’ Met een lach: ‘Zij wil eerst helemaal zen worden.’

Op de vraag of hij nog een laatste advies heeft aan de Texelaars, moet Michel even nadenken. Maar het antwoord komt al snel: ‘Kijk verder vooruit dan je denkt dat je vooruit kunt kijken. Als je alles hetzelfde wilt houden, dan moet je constant veranderen. Dat klinkt paradoxaal, maar het is echt zo. Op Texel ligt het niet voor iedereen voor de hand ver vooruit te kijken. Het is een beschermd wereldje. Maar de buitenwereld is er wel. Zorg dus dat je daar contact mee hebt.’